They end is near!

De laatste week in Costa Rica bestaat vooral uit veel natuur. Ik laat op woensdag 20 april het stadje Quepos achter me en vertrek naar Uvita ongeveer 1,5 uur met de bus. Ik kom aan in het kleine plaatsje waarvandaan ik nog 1 km bergopwaarts mag lopen. Het is een bewolkte dag dus ik besluit de uitdaging aan te gaan met 14 kilo op mijn rug. Al snel word ik uit mijn leiden verlost door een amerikaan die bovenop de berg woon en ik word afgezet bij mijn hostel. Dit is Cascada Verde een hostel midden in de jungle en bij de waterval. Ik verken de omgeving en kom tot de conclusie dat ik zelf moet gaan koken. Een primeur deze reis dus dat word pasta. Tijdens het koken voel ik mij erg eenzaam. In mijn uppie uiteten gaan is prima maar koken is saai in je uppie. Blijkbaar is het meer een sociale bezigheid. Ik sta eerst te kijken hoe mij eten gaar word en vervolgens zit ik naar een bord te staren met veelste te veel eten. No Fun! Na het eten kan ik eindelijk genieten van een warme douche. Soms mis ik dat warme water best een beetje vooral op een regenachtige dag als deze.

Donderdag 21 april 2016: ik heb prima geslapen maar alles is kalm de luchtvochtigheid is niet normaal. Ik had mijn strandlaken die nog een beetje nat was te drogen gehangen vannacht maar die was nog natter dan ervoor. Niet normaal soms die luchtvochtigheid hier. Maar ja en door. Ik had een plan om omhoog te hiken naar een uitzichtpunt om een foto te kunnen maken van de walvisstaart bij de kust. Volgens het hostel is het 1,5 uur lopen dus ik vertrek. Het is in het begin nog bewolkt, gelukkig maar de zon komt toch ook echt te voorschijn. Niet alleen was daar ineens een zon maar ook een hond. De hond heeft denk ik 2 uur met mij meegelopen. Rond 9.10 uur besluit ik om te keren omdat ik denk dat ik verkeerd ben gelopen. Ik loop namelijk alleen nog maar land inwaarts en ben al 1.40 uur bezig. Ik begin aan de afdaling waarbij ik al snel een lift krijg van de eigenaar van Del Mongos, die verteld mijn dat het nog een 1km lopen was vanaf dat punt. Ik heb geen spijt dat ik ben omgekeerd aangezien een kilometer bergop met dit weer een eeuwigheid is. Dankzij de lift lig ik uiteindelijk om 9.50 uur al in de waterval. Een heerlijke frisse duik waarbij ik mijn kamergenootje Ian tegenkom. Na de duik en een pauze besluit ik om 14.00 uur naar het strand te wandelen, opnieuw een uur lopen. Ik wilde naar Flutterby lopen maar ben verkeerd gelopen en kom bij de ingang van het Nationale Park uit. Ik besluit iets te eten en daarna terug te lopen want ik wil voor zonsondergang terug zijn in het hostel. Na een dag wandelen ben ik om 17.00 uur weer netjes op tijd terug in het hostel.

Vrijdag 22 april 2016: Vandaag is de dag waar ik al lang naar uitgekeken heb ik ga naar Drake Bay. Ik word om 8.40 uur opgehaald door mijn Easy Ride shuttle en om 9.30 uur afgezet in Sierpe, waar ik om 11.30 uur de boot neem naar Drake Bay. Uiteindelijk ben ik om 13.00 uur in Martinas Place. Ik verken het plaatsje en ga vroeg slapen want de volgende dag gaat om 5.00uur de wekker voor een wandeling ik Corcovado National Park.

Zaterdag 23 april 2016: Ik heb slecht geslapen want ik werd vannacht wakker van de harde regen en onweer. Het is 5.00uur en het regent nog steeds maar de excursie gaat gewoon door. Iets later dan gepland zit ik om 6.30 uur op de boot naar Sirena Station in Corcovado NP. Ik heb op de boot nog geslapen en was daarna wel toe aan beweging. Het goede nieuws was dat het droog was dus mijn poncho kon uit. Van 8.15 uur tot 12.10 uur door gebracht in het park. Verschillende dieren gezien op een punt zelfs alle vier de soorten apen die er in Costa Rica zijn, een zwijn met een kleintje, toecan, Aras en de tapir. Ik ben er wel achter gekomen dat ik een apenspotter ben. Ik weet ze op een of andere manier zelf heel goed te spotten. Misschien voel ik mij verbonden met ze ofzo we stammen ten slotte van ze af. De vier soorten apen (howler, spider, wit face en Squirel) was bijzonder maar de Tapir dat was pas echt mooi. Dit beest was echt bizar groot. Ik dachtdat we opzoek waren naar iets te grote van een zwijn maar dit beest was een mini olifant. De voetafdruk die we eerst vonden deed deze grote al vermoede. Om 11.30 uur verlaten we de jungle en lopen we over het strand terug. s Avonds is er weer regen en onweer en lijkt het regenseizoen toch echt begonnen.

Zondag 24 april 2016: Het is de dag van Cano Island en de dag begint hoopvol want om 7.00 uur schijnt de zon. Om 7.30 uur stap ik op de boot naar Caño eiland een tocht van een uur. Ik probeer te vergeefs dolfijnen te spotten en ben blij als we er zijn. Zodra we stil liggen wordt ik echter zeeziek dus ik denk snel het water in. Dit hielp niet. Zelfs in het water kan je zeeziek zijn heb ik ervaren. Voordeel was dat ik de vissen 2x eten heb gegeven waardoor er meer te zien waren. Ik was blij toen we voor een korte pauze even op het strand van Caño eiland waren. Een beetje bijgekomen maar nog wel duizelig ga ik toch weer de boot op voor snorkelplek twee. Ik wil die schildpadden zien want mijn kamergenoten hadden de dag ervoor er nog 2 gezien. Zwaar vermoed heb ik gezocht maar niks gevonden. Blijkbaar waren schildpadden in Costa Rica mij niet gegunst. In Tortuguero was het nog geen seizoen, in Tamarindo ging mijn turtle nesting tour niet door door het weer en ook nu geen zeeschildpad gezien. Erg jammer! Voordeel is wel dat mijn schildpad bij het snorkel in Curacao en tattoo inspirator extra bijzonder blijf. Tijdens de 2e snorkel is het inmiddels gaan regen dus het is een koude weg terug. Alleen een handdoek, doorweekt van de regen en de wind die de boot genereert doen mijn rillen. Bij de lunch plek duiken we allemaal de zee in want het zeewater is op dit moment warmer dan de lucht. Dit zal ik waarschijnlijk ook nooit meer meemaken. De zee in om op te warmen ipv te verfrissen. Na een natte lunch werd het gelukkig droog en gingen we om 13.30 uur weer richting Drake Bay waar inmiddels het Festival dia Terra begonnen was. Na een douche en eindelijk opgedroogt te zijn (7 uur doorweekt zijn maakt je echt te rimpelig) ga ik samen met mijn kamergenoten naar het festival. Het is klein en ik hou het snel voor gezien want ik heb honger. Ik ga eten bij Gringo Curtis Seafood. Hij heeft drie dingen op het menu aleen elke dag een andere vis. Ik was al eerder langsgeweest maar toen vond ik de vis niet zo dus ben ik toen ergens anders gaan lezen. Deze keer had ik mazzel het was tonijn dus ik neem de vistaco, aangezien dit het enige eenpersoonsmenu is. Ondertussen spelen de mooite fotos van Curtis en vertelt hij verhalen over de dieren en geeft hij gelijk wat tips over Drake Bay. Leukste etentje die ik in Costa Rica heb gehad. Vooral de onderwaterwereld fotos waren magisch maar dat kan ook niet anders dan met 3.000 dolfijnen tegelijk in het water.

Maandag 25 april 2016: Ik heb weer slecht geslapen, geen idee waarom ik in het ene hostel wel goed slaap en het andere niet. Ik heb deze keer echt geen idee waarom ik slecht slaap. Ik doe overdag veel en mijn kamergenoten gedragen zich perfect. Mijn slaapgedrag blijft een raadsel. Ik wil vandaag in de middag gaan tubing maar dat gaat niet door dus ik doe de hele dag lekker niks. De zon is er vandaag eindelijk wel weer blij en daar ben ik blij mee want voor het eerst in 3 dagen kunnen de kleren en handdoeken aan de waslijn drogen. Gelukkig maar want morgen vertrek ik al weer naar Alajuela. De kleren zijn droog binnen maar s avond barst het weer los met zware regen en onweer. Hopelijk is het morgenochtend wel droog op de boot terug.

Dinsdag 26 april 2016: De terug weg gaat ingeslagen worden. Vandaag vertrek ik om 7.15 uur per boot naar Sierpe waar ik weer opgepikt wordt door Easy Ride. Ik verwacht om 9.30 uur opgepikt te worden maar kan gelijk vanuit de boot instappen bij chauffeur Guan Antonio en Julian. Het wordt een gezellig en relaxed ritje met zijn drieen. Onderweg is er super veel regen waardoor toch opnieuw bevestigd wordt dat het regenseizoen is los gebarstte. Na een paar korte stops moeten we om 12.30 uur ineens iemand oppikken bij het Marriot hotel in Jaco. We lagen goed op schema dus we maken een lange stop bij het luxe winkelcentrum dat ik mijn weg naar Jaco al had gezien. Van 11.30-12.15 spenderen we hier om vervolgens de poorten van een luxe oort door te rijden en ik een soort dorp voor rijken mensen kom. We pikken John op oftewel Don John volgens Guan en gaan weer opweg. We zetten om 13.45 uur Julian af bij zijn huis in Atenas en ik ben uiteindelijk om 14.35 uur bij mijn hostel. Het is intussen weer gaan stortregen dus ben blij binnen te zijn. Ik probeer de stad Alajuela nog te verkennen maar het regent te hard dus ik ga terug naar mijn hostel. Tegen etenstijd is het gelukkig droog en aangezien ik nog wat colones over heb besluit ik mijzelf te trakteren op een duurder etentje. Ik ga naar Monteleone, een klein gezellig barretje met jaren 80 muziek. Ik bestel de steak en geniet van de drukte van de stad om mij heen. Het is misschien raar om te zeggen maar hoe meer ik reis, hoe meer ik besef dat ik van de stad hou. Ik lijk mij gelukkiger te voelen in de stad dan in de natuur. Misschien komt het omdat ik sociaal geograaf ben en ik dus aan alleen ruimte niet genoeg heb en ook echt mensen nodig heb. Ik word onrustig op een plek met veel rust, ruimte en natuur om mij heen en ik voel me lekker met de drukte, lawaai en mensen om mij heen. Ik hou ervan om onder de mensen te zijn, er is altijd wel iets te beleven. Dus kom maar op met die concrete jungle in Amerika.

Woensdag 27 april 2016: De laatste dag in Costa Rica. Ik heb een wasdag gepland maar aangezien ze hier geen wasmachines hebben maar wel een wasdienst krijg ik de tijd om s ochtends nog even de bus te pakken naar San Jose. Een lelijke stad maar ik hou er van. van 8.40 uur tot 12.30 uur ben ik uiteindelijk weg. Ik was iets later terug vanwege stakende verpleegkundige die over de weg liepen maar met alle plezier. Ik hou van mensen die durven op te komen voor zichzelf en nog weten wat staken is. Gister waren het de leraren en vandaag de verpleegkundigen. Ik ben benieuwd wat het morgen is als het maar niet op de luchthaven is. s Middags ga ik voor een cultureel historisch dagje in Alajuala, aangezien ik had gelezen dat het museum gratis is. Ik bezoek het Museo Historico Cultural Juan Santamaria. En dan denk je misschien dat Juan Santamaria een president of ander belangrijk hoog geplaatst persoon was maar nee! Juan Santamaria was een gewone soldaat, afkomstig van een alleenstaande moeder, die het gezicht werd van de strijd en een held is van Costa Rica. Deze jongen heeft een park, standbeeld, schilderijen, museum, een dag en een internationale luchthaven naar zich vernoemd gekregen. Als socialist maakt dit mij blij. Geen hooggeplaatste personen vereren maar de gewone man die een held werd door te vechten voor de vrijheid van dit land in 1856. Toen William Walker vanuit Nicaragua oprukte om een grote slavenkolonie op te richten in centraal Amerika. Tot zover de geschiedenis les en dit blog. Ik ga kijken of mijn was klaar is en mijn klaar maken voor morgen want dan gaan om 3.45 uur de wekker om naar de luchthaven te gaan. Vanavond dus rustig aan doen en eet ik op de rooftopbar in het hostel. Nog even genieten van het uitzicht in Costa Rica voordat het Amerika is dat de klok slaat.

Pura Vida!