Bye, bye BH ... Oh nee Nederland!

De titel van dit verhaal doet misschien anders vermoeden maar dit is toch echt mijn eerste “reisverslag” over Costa Rica en Amerika en geen verhaal over de vrijheid van de jaren 60 of een feministisch statement. Ik vertrek morgen om 10.00 uur dus ben nog volop in de voorbereiding. Afgelopen weekend heb ik het belangrijkste gedaan voor mijn reis: mijn backpack ingepakt. Alles wat ik mee wilde op mijn bed gegooid en wat bleek … het paste allemaal in 1x in mijn tas. Ik ben geen backpack groentje meer maar dit voelt toch altijd als overwinning. Na het inpakken besefte ik wel weer dat ik te veel kleren en spullen heb. Mijn backpack is vol gepakt en mijn kamer is nog vol en ook mijn kledingkast lijkt niet uitgedund. Ik verheug mij nu al om 3 maanden zonder al te veel materialisme te leven.

Kijkend naar mijn volle backpack besefte ik ook dat er één deel van mijn backpack is die ik nog nooit heb gebruikt: de regenhoes. Ik ben tot nu toe altijd bevoorrecht geweest met geweldig weer maar daar lijkt verandering in te komen. De vooruitzichten voor de Caribische kust van Costa Rica zijn nogal regenachtig dus misschien komt er nog een primeur tijdens dit avontuur. Met deze vooruitzichten besloot ik daarom nog maar even mijn parapluutje en poncho in mijn tas te proppen. Nu zat echt alles in mijn tas en ben ik er klaar voor … dacht ik.

Niet dus! Bij een laatste blik in mijn kledingkast zag ik ze ineens nog liggen. Oeps bijna mijn Bh’s vergeten! Deze backpacktrip had dus bijna een echt bevrijdend avontuur geworden. Ik besefte ook gelijk dat dit voor mijn geen groot probleem was geweest aangezien mijn borst omvang niet heel groot is en er weinig verschil zit tussen wel of geen BH … als ik een T-shirt aan heb. De relativering van problemen is al begonnen en ik moet zeggen dat ik mijzelf verbazingwekkend genoeg nog ontspannen voel. De kriebels zijn er nog steeds niet. Vroeger had ik een week voor vertrek altijd zo’n dubbelstrijd van binnen. Gelukkig versus ongelukkig, ik wil dit graag versus waarom doe ik dit, verheugen versus angst. Dit keer is dit dus niet het geval en aan de ene kant vind ik jammer aangezien dit toch ook deel van de kick was. Jezelf en angst overwinnen en gaan. Nu is het gewoon gaan, angst voor het onbekende is er niet meer. Ik vind het zelfs heerlijk. Als ik reis vind ik mijzelf de leukste “ik” die ik kan zijn en dat ga ik nu nog tegemoet. Morgen om 10.00 uur stap ik daarom op het vliegtuig op weg naar intens geluk gevoel.

Bye, Bye,
Nicole