Berg opwaarts en berg afwaarts!

De tweede week is een turbulente week met de nodige ups en downs. Op woensdag 23 maart 2016 stond er opnieuw een bootreis richting het vaste land op het programma. Dit keer ging de boot van Tortuguero naar Pavona. Dit is een stuk korter met een vaartijd van 1.45 uur. Maar Pavona was niet de eindbestemming. Ik heb daarna nog een uur of 5 in een auto gezeten ricing La Fortuna bij de Arenal Vulkaan. Het was mijn shuttle maar aangezien we met zijn tweeen waren gingen we per auto. Ik deelde de shuttle met Latoya een van orgine Nederlandse, op haar 14e geemigreerd naar Nieuw-Zeeland en nu wonend in Groot-Brittannie. De bestuurder zal wel hebben opgekeken over ons half engelse en half nederlandse gesprekken die wij voerde op de achterbank. Uiteindelijk kwam ik rond 16.00 uur aan in het Arenal Backpackers Resort, een hostel die de naam resort eer aandoet met zijn zwembad en bar. Ik verbleef in een dorm met 8 meiden en die avond hebben we vooral gespendeerd met sterke verhalen te vertellen tegen elkaar. Het sort verhalen die het daglicht niet altijd verteren dus ik ga ze ook zeker niet herhalen maar het was wel gezellig.

Donderdag 24 maart 2016: Een dagje om het rustig aan te doen. Ik heb een beetje last van mijn maag en buik dus het is vooral chillen en het plaatsje een beetje verkennen. En het belangrijkste natuurlijk de excursies uitkiezen uit de vele toeren die worden aangeboden. Ik besluit de volgende dag de 2 vulkanen in 1 dag te doen. Het is een dagvullend programma waarin je veel lijkt te doen. ‘s avonds voel ik mij nog steeds niet helemaal fit dus ik besluit even een bezoekje te brengen aan een apotheek. Hopelijk helpen de pillen mij er snel bovenop en kan ik morgen vol geode moed de vulkaan op.

Vrijdag 25 maart 2016: De dag van de waarheid 2 vulkanen in 1 dag. De door mij zwaar onderschatte excursie. Ik heb de hele dag gelopen van 10.00-21.00 en dacht weg te kunnen komen met alleen mijn flesje water en camera. Het was een HEL! Ik zou het persoonlijk nooit meer doen maar als je graag door de bagger ga en van een uitdagende hike hou moet je hem zeker doen. De eerste meters dacht ik al “ Waarom betaal deze mensen om mijzelf te martelen door een steile berg/vulkaan op te lopen in hoge luchtvochtige warme lucht”. WAAROM! Maar goed de Cerro Chato werd beklommen, letterlijk beklommen! Het was de eerste 2 uur steil omhoog om na een uitzicht op de Arenal Vulkaan, steil naar beneden en door de modder af te dalen naar het meer in de Cerro Chato vulkaan. Van top tot teen onder de modder en ik had nog best geode kleren aangedaan, die overigens nooit meer schoon werden en aan het einde van Costa Rica de prullenbak in gaan. Bij het meer hadden we pauze en kon er gezwommen worden in het koude meer, wat ik overigens raar vind. Hoezo koud water in de krater van een actieve vulkaan, persoonlijk had ik het warmer verwacht. Bij de lunch kregen we nog bezoek van een wasbeer die letterlijk je voedsel uit je tas jatte. Daarna was het tijd om weer verder te hiken en wat naar beneden is gekomen moet ook weer omhoog. Het beter handen en voeten werk door de modder komt er weer aan te pas. Uiteindelijk kwamen we boven weer bij een mooit uitzichtpunt over het meer. Maar ja we waren pas uit de krater dus er moest nog even 1,5 uur worden afgedaald voordat we weer in een meer bewoonde wereld kwamen. We kwamen bij Danta’s hangende brug en waterval. Vervolgens werd na zonsondergang de dag afgesloten bij een frogpound, met de welbekende groene rood ogen kikker, en de belonging na al het werken de hotsprings met modderfacial. De benen werden bij het afdalen al flink gevoeld en ik denk dat ik 3 dagen niet normaal mijn bovenbenen heb kunnen bewegen. Vooral trap af was de hel. Dit was dus de beste work-out in jaren end at terwijl de Cerro Chato maar 1150m hoog was.

Zaterdag 26 maart 2016: de dag van verwenning. Nog helemaal gesloopt van gister besluit ik een stuk te gaan wandelen om de spieren in beweging te houden met al die spierpijn. Ik besloot naar de Chocolate Tour te lopen 1 uur heen en 1 uur terug. Van 13.00 tot 14.50 uur he been rondleiding gehad. Het kantoor leek verbaast toen ik aan kwam lopen en ze zochten naar een auto of busje, blijkbaar lopen niet veel mensen. De rondleiding was heerlijk. Ik heb eerst de vrucht geproeft, daarna puur cacao, gevolgd door puur chocolade, chocolade melk en chocolade pasta. Met allerlei spicen konden er allerlei heerlijk combinaties worden gemaakt en geproeft. Het was heerlijk en een mooie belonging van mijzelf na de dag van gister.

Zondag 27 maart 2016: Op de planning stonden de Baldi hotsprings maar ik werd niet heel goed wakker dus ik besloot dat ik naar een dokter wilde. Dan zegt je zorgverzekering bel het alarmnummer en wij regelen alles maar na 3 telefoons die alle het nummer niet konden bereiken heb ik het zelf geregeld zoals altijd. Ik ben naar meerdere dokters geweest in het buitenland en altijd zonder hulp. Maar goed! Ik heb uiteindelijk van 9.30-12.00 in de medische kliniek vertoeft. Ik heb heel relaxed aan een infuus gelegen en nog wat pillen meegekregen. Deze dag voelde ik mij nog niet veel beter maar de volgende dag zal ik het verschil voelen en dat was maar goed ook want ik had al een excursie geboekt. Deze avond dacht ik dat ik niet kon gaan, zo beroerd voelde ik mijzelf.

Maandag 28 maart 2016: het uur van de waarheid ik moest beslissen of ik op excursie naar de Rio Celeste ging of niet. Tot mijn eigen verbazing voelde ik mij veel beter en na wat gezoute krakers kon ik er weer tegen aan. Ik heb de excursie van 8.00 tot 17.20 uur overleeft. En het voelde op bepaalde stukken ook zeker als overleven. Ik moest toch mijn energie weer even hervinden. Van 10.00 tot 14.00 hebben we in het park van Rio Celeste rondgelopen. Dit keer maar tot de enkels in de modder dus als je je schoenen wil schoonhouden huur de kaplaarsen, dan kan je lekker in de modder rondspringen. Niet te diep want dan houd het park je schoenen of kaplaarsen. De tocht bracht ons naar de super blauwe rivier, het mixpunt waarbij de rivier blauw word en we eindigde bij de waterval met iets van 352 traptreden. Heerlijke uitdaging als je de dag ervoor nog aan een infuus lag. Na de wandeling gingen we naar een plaatslijk restaurant (Soda) waar we een traditionele lunch kregen (alles met rijst en bonen, is hier typisch Costa Ricaaans) en na de lunch mochten we nog even zwemmen in de blauwe rivier. Om daarna weer richting huis te gaan. Op de terug weg besefde ik hoe ik hou van het feit dat hier niet alles tot in de perfectie is uitgewerkt of uberhaupt werkt maar dat het wel werkt! Neem vandaag ik zat in voorin in de bus maar moest mijn deur van buiten door het raampje open maken. In Nederland zouden ze deze bus waarschijnlijk nooit gebruiken voor een excursie maar waarom eigenlijk niet. De bus rijd alleen de deur is niet perfect. Misschien moeten we in Nederland stoppen met streven naar perfectie en ook voor inperfectie durfen kiezen. De economie hier is misschien minder sterk maar de mensen lijken gelukkiger. Welke prijs betalen we met zijn alles met onze streven naar gewinning, status en perfectie?! Ik zie zoveel mensen in mijn omgeving met depressive of burn-out. Ik roep bij deze op stop ermee! Een paar gaten in de weg is niet erg dat maakt de hele weg niet gelijk onbegaanbaar.

‘s avond ben ik met mijn kamergenootjes Heidi (dokter uit Zwitserland) en Emily (jachtmedewerker uit Ozzie) uiteten geweest naar Soda Vaquez in La Fortuna en als je hier ooit ben ga hier dan zeker eten. Je krijgt veel, goed en goedkoop eten! Sorry dat ik de landen en beroepen erbij zet maar dat helpt mij mensen te onthouden. Alleen namen ben ik super slecht in!

Dinsdag 29 maart 2016: de reisdag van Arenal naar Monteverde. Een bus-boot-bus tripje van 4 uur in totaal. De boot was maar 40 minuten maar de busrit erna duurde een uur of 3 en de weg was eigenlijk geen weg. In de bus kon je meer zeeziek worden dan op de boot. Maar uiteindelijk kon ik om 12.00 uur inchecken bij Monteverde Backpackers, een klein hostel. Het was een mini schok want dit hostel was van dezelfde keten als het resort maar was klein en alles zag er oud uit maar het was super. Ik heb hier het best geslapen en de douche was krachtig en warm. Ik was letterlijk een uurtje in het hostel toen ik een bekende tegen kwam. Het was Latoya uit de auto/shuttle van Tortuguero naar Arenal. We zijn ‘s avonds pizza gaan eten en hebben weer bijgepraat. En later terug in het hostel beleefde ik een uniek moment. Ik zat te kletsen met Matthew (danser uit Canada) en hij bleek ook sociale geografie te hebben gestudeerd. Dit was de eerste keer dat ik iemand tegenkwam buiten mijn studie die wist wat het was en het zelf had gedaan. Hij had het overigens niet afgemaakt omdat hij meer wilde dansen en daar kan ik zeker in komen. Super leuke ontmoeting, jammer dat hij de volgende ochtend weer vertrok.

Woensdag 30 maart 2016: De dag van de Monteverde Canopy. Om 10.30 uur ging ik samen met Leonie (economist uit Duitsland) de laatijns-Amerikaanse langste ziplijn doen. Het was bij 100% Aventure, de ziplijn is bijna 2 km lang jammer genoeg waren met een hele grote groep waardoor wij eerst lang moesten wachten om van start te gaan. Ik zal je zeggen ik heb 7 kleuren gescheten! De ziplijn had ik onder controle maar er ware nook 2 supermanlijnen en een tarzanswing. De superman was best pijnlijk maar nog wel mooi en leuk maar aan het einde kwam de tarzanswing. Je gaat een wankele brug op, je wordt aangekoppeld, ze doen het hekje open en zeggen om er gewoon uit te stappen. Ik deinzde eerst terug maar toen dacht ik gaan. Het was een vrije val van 5 meter en ik was in Shock! Ik dacht alleen maar wanneer vangt deze lijn mij, wanneer, wanneer, WANNEER! Ik vond het vreselijk en ik stond te trillen op mijn benen erna. Iedereen vond dit het leukste stuk maar ik vond het oprecht vreselijk. Een ding heb ik wel geleerd ik doe nooit een bungee of parachutsprong want dan heb je een nog langere vrije val en dat is juist het deel dat mij niet beviel. Ik ben denk te veel een controlefreak. Na de Canopy besloten Leonie en ik ook nog even de Cerro Amigos van 1824 meter te beklimmen. De zendmasten staan op deze berg en het uitzicht is geweldig bij helder weer. Het was de hele dag al zoning dus om 14.30 uur zijn we vertrokken. Het was een lange en vooral steile weg omhoog. Alleen was ik na drie bochten waarschijnlijk al teruggegaan en toen wilde Leonie nog, en ik heb het laatste stuk haar er door heen getrokken. Na twee uur lopen in een graad tussen de 50-70% waren we kapot. Jammer genoeg liepen we een wolk in toen we de top naderde en was er geen uitzicht. Maar de beklimming was al een voldoening, onderweg bovendien nog 2 White-noised Coati en een Tarantula gezien. Leonie en ik moesten allebei toegeven dat we alleen het niet hadden gehaald en ik kreeg van Leonie nog een compliment over mijn positiviteit. In mijn ogen is het meer naief maar okay. Ik ben denk ik na 3 bochten steil omhoog al gaan roepen “om deze hoek is het, ik voel dat we dichterbij kwamen” en toen kwamen er nog ontelbare bochtjes. En ik ben het stug door blijven roepen. Ik vond het vooral grappig dat zij het als positief zag terwijl het bij mij meer uit een sort wanhoop kwam. Terug in het hostel na een lange en vermoeiende dag, bleek in mijn kamer een bom te zijn ontploft. In mijn 6 bedden kamer had een groep van 5 Poolse meiden hun intrek genomen en die hadden letterlijk hun backpack allemaal omgekeerd. De ene klachten nog over het feit dat ze maar 2 nachten bleven en alles weer in moisten pakken. Toen ik vroeg waarom ze hun backpack da nook omgekeerde gaf ze geen antwoord. Het was hun eerste backpacktrip dus het is nu nog vergeven. Laten we hopen dat ze het snel afleren om alles uit te pakken.

Donderdag 31 maart: Santa Elena Cloudforest. Het Santa Elena cloudforest bewandeld in de ochtend van 8.30 tot 13.00 uur. Ik dacht er de hele dag te blijven maar was uiteindelijk sneller. Ik begon met de Cano Negro trail van 4,5 km. Dit bracht mij naar een uitkijkpunt op de Arenal Vulkaan en eindelijk ging de wolk voor de vulkaan weg en heb ik de top van de vulkaan gezien. Na een fijne en makkelijke wandeling over de padden besloot ik ook nog de Encantado Trail van 3,4 km te lopen. Het ging allemaal sneller dan gedacht en uiteindelijk kon ik om 13.00 al weer terug naar mijn hostel met 7,9 km in de benen. Aangezien ik ineens tijd over had besloot ik naar de holle Ficus boom te lopen. Dit was een half uurtje van het hostel alleen natuurlijk wel weer 60% omhoog. Na even zoeken heb ik de boom gevonden. Supercool hoe de boom hol is en de boom van binnenuit kon worden beklommen. Tijdens deze wandeling ook weer wat dieren gespot zoals de eekhoorn en de woodpecker met rode hanekam.

Vrijdag 1 april: de laatste dag in Monteverde dus de hoogste tijd voor het Monteverde cloudforest. Ik heb uiteindelijk van 7.30 tot 11.20 uur in het park doorgebracht. De padden zijn super makelijk en er lopen veel toeristengoeden met telescopen om vogels te spotten. Ik liep ‘s ochtend heerlijk in mijn uppie door het park, slechts ik en de vogels die ik alleen kon horen en niet zien. Als je echt iets wilt zien hier in het park moet je een verrekijker meenemen of met een gids oppad gaan. Het hoogtepunt van deze relaxe wandeling was een schrok op de hangbrug. Ik stond vrolijk selfies te maken op de brug toen in ineens iets in mijn BH voelde. Bleek er een klein spinnetje in te zitten, ik schrok mij kapot en in paniek probeerde ik het eruit te slaan. De andere mensen op de hangende brug zullen wel hebben gedacht kan dat kind niet stil staan. Maar ik was echt bang omdat in australie mij is geleerd dat de kleinste spinnetjes het meest giftig waren. Maar ik heb het overleeft en kon gelukkig weer kalmeren. Na het zien van de waterval ben ik het park uitgegaan, om vervolgens het leukste plekje te ontdekken, 10 meter verderop zit het Café Colibrie, waarbij je hummingbird van dichtbij kan zien en fotograferen. Ik was zo afgeleid dat ik bijna mijn bus mistte. Dit café is een must do als je toch naar het Monteverde NP ga. Terug in het hostel bleek er sprake te zijn van een Nederlandse invasive, was ik de voorgaande avonden alleen waren daar ineens 6 stuks van mijn soort. De meeste reisde alleen en er waren 2 vrienden. Ik ben uiteindelijk met Tim uiteten gegaan waarnaar ik mij eindelijk op kon gaan maken voor het strand. En geloof mij ik was meer dan toe aan het strand dus ik kon niet wachten op mijn reis van Monteverde (regenwoud) naar het strand van Tamarindo aan de Pacifisiche kust. Maar dat is voor mijn volgende blog!